HOMILIA POGRZEBOWA - KOŚCIERZYNA / DĘBKI (6.08.2019)

Święto Przemienienia Pańskiego
[Homilia na pogrzebie o. Bogusława Borzyszkowskiego CR]

Jesteśmy przekonani, że w swojej miłości Ojciec powołuje nas do nawrócenia: do osobistego zmartwychwstania w jedności z Jezusem, do nowego życia przepełnionego mocą Jego Ducha.
Jesteśmy przekonani, że Bóg powołuje nas, abyśmy żyli razem jak bracia – dzieląc się darami, jakie otrzymaliśmy, pomagając sobie wzajemnie, modląc się i pracując razem dla Jego chwały. Powołał nas, abyśmy byli wspólnotą, która jest żywym znakiem ewangelicznych wartości: sprawiedliwości, prawdy i miłości.

Modlitewna uwertura:

„Chryste, nadziejo zbawienia,
Tyś zmartwychwstanie i życie;
Do Ciebie w śmierci godzinie
Wznosimy serca i oczy…

Ty zwyciężyłeś szatana,
Tyś bramy nieba otworzył,
Więc teraz pociesz nas, Panie,
I życiem obdarz po śmierci.

Także i ci, których ciała
Śpią już w bezmiernym pokoju,
Niech w Twoim świetle się zbudzą,
By Ciebie wielbić na wieki”.

(Hymn z Jutrzni za zmarłych)

Siostry i Bracia!

W czas żałoby ucichło radio, zgasł telewizor, ale wzmogła się modlitewna cisza i wrażliwość na to, co najważniejsze a „niewidoczne dla oczu”[1].

Spotykamy się ponownie w tym piękniejącym kościele pw. Zmartwychwstania Pańskiego, w samo południe, w święto Przemienienia, aby celebrować pożegnanie i przejście do Domu Ojca kolejnego syna kaszubskiej ziemi, spod sztandaru zmartwychwstania.

Koledzy kursowi ks. Kazimierz Kryzel CR i ks. Bogusław CR zamieszkali już w „domu  nie ludzką ręką zbudowanym” i zajęli miejsce – pielęgnujemy taką nadzieję – przygotowane dla nich „od założenia świata”. Bóg wprowadził ich na swoją Górę i przemienił, aby upodobnieni stali się „synami w Synu”, Jezusie Chrystusie.

Nasza wędrówka do Boskiego EMAUS wciąż trwa. Dzisiaj krótki, choć ważny, przystanek. Zasiedliśmy w tutejszym Emaus („u Janów”) przy stole słowa, aby z ożywioną i umocnioną wiarą, nadzieją oraz miłością przejść do stołu „łamanego dla nas Chleba”, składając Ofiarę przebłagalną i dziękczynną w intencji zmarłego o. Bogusława Borzyszkowskiego CR. W tym Kaszubskim Wieczerniku spotykają się dwie wspólnoty: naturalna złożona z najbliższych krewnych a wyrosła z rodzinnego pnia; i druga skrzyknięta Jezusowym wezwaniem: „Pójdź za Mną!” pod sztandar zmartwychwstańców. Liczne grono przyjaciół i znajomych o. Bogusława CR dopełnia liturgiczny chór dziękczynnego misterium.

1. Bóg kocha miłością bezwarunkową.

Ukochani!
Księga Mądrości – w usłyszanym fragmencie – daje ostateczną odpowiedź Starego Testamentu na pytanie o sens cierpienia, o odpłatę za życie święte i grzeszne. Rozwiązanie leży w życiu wiecznym[2]: „Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga… Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności” (Mdr 3,1.4).
Bóg Bogaty w miłosierdzie posyła nam – w swej niezmiennej, odwiecznej  trosce – trzy siostry: wiarę, nadzieję i miłość. To przez nie Chrystus prowadzi nas wąskimi ścieżkami, ku ciasnej bramie, do królestwa Ojca, gdzie nie ma łez ni płaczu, choroby i cierpienia, gdyż śmierć została pozbawiona wszelkiej władzy. Te trzy siostry zechciały być boskimi filarami, na których opiera się konstrukcja tego, co przyrodzone i nadprzyrodzone.
Do nich dołączyła inna Siostra – Śmierć. Mimo, że jest przez nas niechciana, nielubiana oraz najbardziej nieproszonym i niemile widzianym gościem na uczcie życia, to wbrew naszym opiniom i doświadczeniu jest pokorną i posłuszną służebnicą Boga Ojca. Nigdy się nie spóźnia, nie manifestuje zmęczenia, zawsze jest na czas, lecz dla nas ciągle przedwczesna.
Wobec ciebie, ojcze Bogusławie, spełniła swoją paschalną misję dnia 31. lipca 2019 roku, w Puckim Hospicjum, im. św. Ojca Pio. W dniu tym świeciło piękne słońce (jak dziś), ale Ty wpatrywałeś się już w INNE, nieskończenie wspanialsze, które „przemienia i przekształca”[3]. Trudno zarzucić Siostrze Śmierci brak pomysłowości. Bywa zaskakująca, czasem ociężała i niespieszna w przewlekłej chorobie, niekiedy zbyt szybka, gdy kilka chwil pozwoli być „na tym łez padole”. Zawsze jednak skuteczna i konsekwentna w swym posłuszeństwie Bogu.
Ale nie ona jest – mimo naocznych faktów – główną bohaterką, choć nieunikniona dla wszystkiego, co poczęło się w czasie i przestrzeni, a biblijna mądrość przypomina mającemu krótką pamięć człowiekowi: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz!”[4].
Drogi – od kilku dni świętej pamięci – ojcze Bogusławie CR. Ty wypowiadasz dobitnie, choć bez słów, istotną prawdę naszej chrześcijańskiej wiary: Ty – umarły dla świata – żyjesz już Pełnią, którą jest Bóg, zaś my (otaczający Chrystusowy ołtarz i twoją trumnę) nadal umieramy żyjąc „nadzieją pełną nieśmiertelności”. Twoja śmierć jest ostatnią homilią, katechezą, nauką, upomnieniem i zachętą… ostatecznym (tutaj) hymnem i śpiewem pochwalnym na cześć Stwórcy i Zbawiciela, który znał cię „nim począłeś się w łonie swej matki”. To lekcja i okazja dla nas żyjących, by wypowiedzieć szczerze, choć w ludzkim bólu, wdzięczność za „dobro, które za twoim pośrednictwem nam przypadło w udziale”[5]. Bezwarunkowa miłość Boga ogarnia zmarłego współbrata Bogusława CR oraz każdego z nas i całe stworzenie, którego stanowimy kosmiczny, wolny – i z woli Stwórcy – rozumny pyłek.

2. Nikt nie żyje dla siebie…

Nim Siostra Śmierć zgasiła płomień twego życia, bracie Bogusławie CR, ktoś INNY je rozpalił swoim Boskim, stwórczym tchnieniem, abyś w dniu 14. lipca 1937 roku otworzył oczy i chwytając pierwszy oddech kościerskiego powietrza, czynił tak nieprzerwanie przez 82 lata.
Fascynującą staje się każda droga, na której Zmartwychwstały Jezus dołącza nas do swojej wędrówki zbawienia. Pielgrzymuje i wiernie towarzyszy nam, gdy nadchodzi ciężkie doświadczenie cierpienia. Jakiś rodzaj Ogrodu Oliwnego lub Golgoty. Przytłaczające odczucie osamotnienia, w którym – wrzucone jak w żyzną rolę podczas chrztu ziarno wiary – dojrzewa zgodą na poddanie się woli Boga, aby wydać obfity plon w wieczności. Biedny jest świat a w nim człowiek, któremu przeszkadza krzyż Chrystusa. On nadal jest znakiem sprzeciwu. Ale uczniowie Jezusa, u początku dwudziestego pierwszego wieku, nadal czynią swoim „Chrystusowe pragnienie, by rozpalić ogień Bożej miłości w sercu każdego człowieka na tej ziemi”[6].
Chrystus, żyjący w Kościele i świecie – wszystkim zalęknionym i zasmuconym – stawia pytanie: „Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?” (Łk 24,17). Uczniowie wracający do Emaus „rozmawiali i rozprawiali o tym wszystkim, co się wydarzyło” (Łk 24,14). Oczyszczali swe serca z bólu i złamanej nadziei przez rozmowę o wszystkim. Wędrowali nieświadomi głoszenia najważniejszej prawdy chrześcijańskiej wiary. Proklamowali KERYGMAT opowiadając o śmierci i zmartwychwstaniu Mistrza z Nazaretu. Umiemy już/jeszcze tak rozmawiać?
Droga Rodzino, przyjaciele Jezusa i o. Bogusia – bo i tak się do niego zwracaliście. Nie zawsze były łatwe i ugrzecznione wasze dialogi. Chciał uchodzić za twardego Kaszubę, ale pod surowością i twardą skorupą wypowiadanych opinii, ukrywało się wrażliwe serce kapłana i zakonnika. Mieliście prawo czasem denerwować się na Wujka, gdy w zbyt szorstkim stylu wyrażał swe zdanie. Nie akceptował realizowanej w praktyce zasady: „Róbta, co chceta”. Jako sługa Zmartwychwstałego nie mógł milczeć i udawać, że się „nic nie stało”. Jest jeszcze wiele do ewangelicznego przemyślenia. Kochał Was, dlatego walczył do końca o Wasze zbawienie. Szczerze i świadomie – porządkując całą przeszłość – dziękował za wszelkie dobro, którego doświadczył ze strony bliższej i dalszej rodziny. Względem nas, Współbraci, był niekiedy równie surowy w ocenie. Oto człowiek! Umiał jednocześnie przeprosić, co uczynił pod adresem własnej Rodziny i Zgromadzenia Zmartwychwstańców.
W życiu tego kapłana – Zmartwychwstańca wydarzyło się wiele, o czym w skrócie usłyszeliśmy przed rozpoczęciem liturgii.
Spośród wielu charyzmatów i talentów, jakimi Bóg obdzielił o. Bogusława CR chciałbym przypomnieć tylko nieliczne:

1. życie konsekrowane – wspólnota zakonna Zmartwychwstania Pańskiego stała się jego drugą rodziną, w której aktywnie i twórczo – podejmując liczne obowiązki zakonnika – przeżył 58 lat. Nie lekceważył przekonania, że „Bóg powołał nas, abyśmy żyli razem jak bracia – dzieląc się darami, jakie otrzymaliśmy, pomagając sobie wzajemnie, modląc się i pracując razem dla Bożej chwały”. Nieustannie wierzymy, że Chrystus „powołał nas, abyśmy byli wspólnotą, która jest żywym znakiem ewangelicznych wartości: sprawiedliwości, prawdy i miłości” [7]. Nasz brat, śp. Bogusław CR, również był przekonany, że „Bóg powołuje go, abyśmy razem pracowali nad zmartwychwstaniem społeczeństwa, niosąc wszystkim Boże życie i miłość poprzez nasze osobiste świadectwo, poprzez świadectwo naszego życia wspólnotowego i poprzez apostolaty Zgromadzenia, a zwłaszcza pracę parafialną i wychowawczą”[8]. W pełnieniu woli Bożej otwierała się kolejna perspektywa dla ks. Bogusława CR.
2. Kapłaństwo Jezusa Chrystusa – dar i zadanie, z którego był bardzo dumny, a pamiętając o własnej tożsamości, chętnie to eksponował. Każdego dnia zasiadał do eucharystycznego stołu, przy którym z Jezusem „łamał chleb”, spożywał Go wraz z przenajświętszą Krwią i dzieląc Sakrament pośród spragnionych wzmacniał siły wszystkich pielgrzymujących do Domu Ojca. Ponieważ „Zgromadzenie uważa się za powołane do wszystkich form posługiwania, w których można realizować charyzmat [świeckiego] Założyciela – Bogdana Jańskiego i jego uczniów, tzn.: ożywiać nadzieję opartą na bezwarunkowej miłości Boga i pracować nad osobistym i społecznym zmartwychwstaniem”[9]. Z tego względu „zmartwychwstańcy uznają za sobie właściwe te formy posługiwania, w których zakonnicy – sami stanowiąc wzór chrześcijańskiej wspólnoty – będą również mogli budować wspólnoty, [by] współpracować z laikatem…”[10]. W czasie długoletniej pracy apostolskiej o. Bogusław CR ujawnił inny, cenny dla posługi kapłańskiej, dar kaznodziejski. Trudna jest dzisiaj do zliczenia ilość rekolekcji, misji parafialnych. Zarówno w kraju jak i poza jego granicami. Odważył się także towarzyszyć Siostrom Matki Teresy na ziemiach byłego Związku Radzieckiego. Zaangażowanie duszpasterskie, jak u każdego sługi Pana, składa się na wieniec wdzięczności względem Boga.
3. Panie Zmartwychwstały, nie sposób przemilczeć – chyba najbardziej upubliczniony i rozsławiający zmartwychwstańców – jego dar głosu i talentu muzycznego szlifowanego w Poznaniu pod okiem ówczesnego rektora Szkoły Muzycznej, pana profesora Stefana Stuligrosza. Do dzisiaj pamiętamy wprawki, którymi należało się rozśpiewać, by dźwięk „z przepony rezonował w głowie”, bo głos musiał wybrzmieć. Umiłowaną treścią życia zawodowego ks. Borzyszkowskiego CR, stała się muzyka klasyczna, zwłaszcza chóralna. Tej pracy poświęcił większość swojego życia. Świadkowie i współuczestnicy tego twórczego etapu są dzisiaj pośród nas – bardzo Wam dziękujemy!

3. Przez Krzyż i śmierć do zmartwychwstania i chwały.

Umiłowani Przyjaciele!
W Kościele i wspólnocie Zmartwychwstania Pańskiego „jesteśmy przekonani, że miłość Boża do nas jest miłosierna i niezawodna… Wierzymy, iż w swojej miłości Ojciec powołuje nas do nawrócenia…”[11]. Skoro życie ludzkie włączone jest w dynamikę paschalną Jezusa Chrystusa, by być przez Niego przemienionym, to codzienność staje się „doświadczeniem miłości Boga, który chętnie przebacza i przychodzi z pomocą… Ta paschalna dynamika trwa przez całe nasze życie”[12].
Konstytucje zakonne zmartwychwstańców zachęcają, abyśmy byli „gotowi na przyjęcie z cierpliwością i poddaniem się woli Bożej choroby i innych ludzkich ograniczeń oraz wymogów życia wspólnego”[13]. Realizacja paschy – przejścia okazała się (jak to zwykle bywa) doświadczeniem totalnie zmieniającym wartościowanie samego siebie oraz wszystkiego, co nas otacza. Obrazuje to Ewangelia z liturgii słowa dzisiejszego święta Przemienienia Pańskiego. Powolne ogołocenie z wszystkiego, co nie może wejść do Bożego Królestwa, owocuje dojrzewaniem człowieczeństwa również w tych, którzy z miłością towarzyszą odejściu bliskiej osoby. Przez lata bycia razem takimi się staliśmy. Rodzina zakonna w dziwnym niekiedy konglomeracie zależności i wzajemnych oddziaływań szlifuje nas na kształt skarbu odkrywanego w radości i cierpieniu, zapracowaniu i świętowaniu, gdy „jesteśmy razem jak bracia”.
Dekret Przełożonego Prowincjalnego o twoich, o. Bogusławie CR, przenosinach do Domu zakonnego w Kościerzynie czekał na ostateczną pieczęć, ale ty „dekretem Boskim” – rangi najwyższej i niedoścignionej przez żadną ziemską władzę, oraz nieodwołalnym – jak się okazało, wymknąłeś się kryteriom przestrzeni i czasu, aby celebrować Ucztę Baranka Paschalnego w Domu Ojca. Siostra Śmierć posłyszawszy, że jest tam miejsc wiele, przybyła do Puckiego Hospicjum po ciebie, o. Bogusławie CR, bo okazało się, że wszystko przygotowane. Również dla każdego z nas.

Niech oczy przejrzą, serce pała miłością, bo Jezus rzeczywiście zmartwychwstał i jest z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Zatem „spieszmy się kochać Współbraci, zbyt szybko odchodzą”[14] – jak dzisiaj ksiądz i zakonnik spod sztandaru zmartwychwstania, Bogusław Borzyszkowski CR. Niech „nieustanne ALLELUJA okresu wielkanocnego streszcza nasze stałe dążenie do wysławiania Pana”[15] – TERAZ I NA WIEKI WIEKÓW! Amen.

o. Ryszard Burda CR

P.S.

Św. Paweł nas niezmiennie zachęca: „W miłości braterskiej nawzajem bądźcie sobie życzliwi; w okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie… bądźcie płomiennego ducha… weselcie się nadzieją…” (Rz 12,10-12a). Alleluja!

Czcigodny Sługa Boży
ks. Paweł Smolikowski CR

DEKALOG WYCHOWAWCY

1. Wydobywaj dobro z człowieka i pomóż mu je rozwinąć z pomocą łaski Bożej.
2. Ucz, jak pokonywać zło, które się w nim zakorzenia.
3. Bądź tym, który na modlitwie wyprasza wychowankom potrzebne im dobro.
4. Obdarzaj zaufaniem i ucz samodzielnej pracy nad sobą.
5. Motywuj tak, aby motorem działania nie był strach,
   lecz osobiste przekonanie i poczucie obowiązku.
6. Stosuj dialog i miłość w relacji z wychowankiem.
7. Bardziej niż słowem, ucz przykładem i sposobem bycia.
8. Okazuj wychowankom szacunek i nigdy nie bądź despotą.
9. Powierzając odpowiedzialności we wspólnocie,
   ucz odpowiedzialności za wspólnotę.
10. Zachęcaj do szczerości i wychowuj do wolności.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

My chcemy Polski a nie bolszewizmu,
Bośmy narodem, nie opryszków zgraja,
Bośmy nie chcieli u siebie caryzmu,
Tępienia wszystkich, co nam w drodze stoją.

Chcemy wolności: wolność dla nas święta,
Ale dla wszystkich niechaj ona będzie,
Niech nie nakłada ona innym pęta,
Z niewolą stając w jednym wtedy rzędzie.

Chcemy równości, prawdziwej równości,
Niech równym będzie szlachcic i włościanin,
Robotnikowi ten, co dzierży włości
A równym wszystkim niech będzie mieszczanin.

Niech równi będą możni z nędzarzami,
Chcemy równości, nie chcemy my panów
Niech wszyscy równi będą między nami,
Niech żyje równość, ale wszystkich stanów.

Precz z przywilejem, czy rodu czy pięści,
Wśród nas niech siła nie będzie prawem,
Niechaj przewrotnym u nas się nie szczęści,
Bo to się skończy niewolnictwem krwawem.

Do podstawowych zadań Kapituły Generalnej, która obecnie trwa w Rzymie, należy m.in. troska o dobro wspólne Zgromadzenia czy też ocena wierności charyzmatowi. Do kompetencji kapituły należy również wybór przełożonego generalnego i jego rady.

W czwartek, 15 czerwca 2017 r., dokonano wyboru nowego Przełożonego Generalnego. Został nim Ojciec Paul Voisin CR. Urodził się w Waterloo, Ontario w Kanadzie, 14 sierpnia 1951 r. Wstąpił do Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego po ukończeniu szkoły średniej św. Hieronima w Kitchener. Wyświęcony 14 maja 1977 r. przez bpa Briana Hennesy CR. Pracował 13 lat jako misjonarz w Boliwii, był Przełożonym Prowincjalnym Prowincji Ontario-Kentukcy. Od 2012 pełnił funkcję rektora i wikariusza generalnego Diecezji Hamilton na Bermudach.

O. Voisin CR zastąpi na urzędzie przełożonego generalnego Zgromadzenia Zmartwychwstańców o. Bernarda Hyllę CR, który ten urząd piastował w latach 2011-2017. O. Voisin jest 20. następcą Brata Starszego Bogdana Jańskiego, Założyciela Zgromadzenia.