NOWY PRZEŁOŻONY GENERALNY ZMARTWYCHWSTAŃCÓW
o. EVANDRO MIRANDA ROSA CR
(2023 - 2029 

34 Kapituła Generalna, obradująca w tych dniach w Rzymie, dokonała dzisiaj wyboru nowego przełożonego generalnego. Został nim ks. Evandro Miranda Rosa CR. Ojciec Generał przez ostatnie sześć lat pełnił funcję wikariusza generalnego, prokuratora generalnego, przewodniczącego Międzynarodowej Komisji Formacji. Przez lata takze pełnił funcję rektora naszego Colegium w Rzymie.

Bezpośrednio po dokonaniu wyboru, nowy generał złożył przysięgę i wyznanie wiary. w kilku słowach także odwołując się do postaci biblijnego Mojżesza przedstawił czym dla niego jest przyjęta dziś funkcja. Funkcję przełozonego będzie pełnił przez okres sześciu lat do kolejnej 35 kapituły  generalnej. Otoczmy Ojca Evandro nasza modlitwą. 

DEFIBRYLATOR - KOŚCIÓŁ W DĘBKACH (ul. Zakonna 10)

UWAGA! OKRESOWA ZMIANA ORGANIZACJI RUCHU (ULICE JEDNOKIERUNKOWE) - SPRAWDŹ !!!

 

W DĘBKACH OD 1 LIPCA 2022 (OKRESOWO) BĘDZIE OBOWIĄZYWAŁA ZMIANA ORGANIZACJI RUCHU. ZACHĘCAMY DO ZAPOZNANIA SIĘ ZE ZMIANAMI (POJAWIĄ SIĘ ULICE JEDNOKIERUNKOWE), ABY UNIKNĄĆ NIESPODZIANEK I OSZCZĘDZIĆ NERWÓW SOBIE I INNYM ORAZ USZANOWAĆ ZARÓWNO STAŁYCH MIESZKAŃCÓW JAK I GOŚCI CHCĄCYCH ZNALEŹĆ DOBRO W TYM UROCZYM ZAKĄTKU NASZEJ OJCZYZNY - NA KASZUBACH.

 

WARTO RÓWNIEŻ MIEĆ DUŻY ZAPAS WZAJEMNEJ CIERPLIWOŚCI I ŻYCZLIWOŚCI: W IMIĘ MIŁOŚCI BOGA I BLIŹNIEGO. ALLELUJA!

 

WZAJEMNA ŻYCZLIWOŚĆ BARDZO POMAGA W REGENERACJI FIZYCZNEJ, PSZYCHICZNEJ I DUCHOWEJ.

 

ZMARTWYCHWSTAŃCY Z DĘBEK
[ul. ZAKONNA 10]

AKT ZAWIERZENIA I POŚWIĘCENIA 
NIEPOKALANEMU SERCU NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

O Maryjo, Matko Boga i nasza Matko, uciekamy się do Ciebie w tej godzinie cierpienia. Jesteś naszą Matką, miłujesz nas i znasz nas: nic, co nosimy w sercu, nie jest przed Tobą ukryte. Matko miłosierdzia, tak wiele razy doświadczyliśmy Twojej opatrznościowej czułości, Twojej obecności, która przywraca nam pokój, ponieważ Ty zawsze prowadzisz nas do Jezusa, Księcia Pokoju.

My jednak zgubiliśmy drogę do pokoju. Zapomnieliśmy o nauce płynącej z tragedii minionego wieku, o poświęceniu milionów poległych podczas wojen światowych. Zlekceważyliśmy zobowiązania podjęte jako Wspólnota Narodów i wciąż zdradzamy marzenia narodów o pokoju oraz nadzieje ludzi młodych. Staliśmy się chorzy z chciwości, zamknęliśmy się w nacjonalistycznych interesach, pozwoliliśmy, by sparaliżowały nas obojętność i egoizm. Woleliśmy lekceważyć Boga, żyć w naszym fałszu, podsycać agresję, niszczyć życie i gromadzić broń, zapominając, że jesteśmy opiekunami naszego bliźniego i wspólnego domu, który dzielimy. Poprzez wojnę rozszarpaliśmy ziemski ogród, grzechem zraniliśmy serce naszego Ojca, który pragnie, abyśmy byli braćmi i siostrami. Staliśmy się obojętni na wszystkich i wszystko z wyjątkiem nas samych. A teraz ze wstydem mówimy: przebacz nam, Panie!

W nędzy grzechu, w naszych trudach i słabościach, w tajemnicy nieprawości zła i wojny, Ty, Najświętsza Matko, przypominasz nam, że Bóg nas nie opuszcza, ale wciąż patrzy na nas z miłością, pragnąc nam przebaczyć i nas podnieść. To On dał nam Ciebie, a Twoje Niepokalane Serce uczynił schronieniem dla Kościoła i ludzkości. Z Bożej dobroci jesteś z nami i przeprowadzasz nas z czułością nawet przez najbardziej skomplikowane dziejowe zakręty.

Zatem uciekamy się do Ciebie, pukamy do drzwi Twego Serca, my, Twoje umiłowane dzieci, które w każdym czasie niestrudzenie nawiedzasz i zachęcasz do nawrócenia. W tej mrocznej godzinie przyjdź nam z pomocą i pociesz nas. Powtarzaj każdemu z nas: „Czyż oto nie jestem tu Ja, twoja Matka?”. Ty wiesz, jak rozplątać pęta naszego serca i węzły naszego czasu. W Tobie pokładamy nadzieję. Jesteśmy pewni, że Ty, zwłaszcza w chwili próby, nie gardzisz naszymi prośbami i przychodzisz nam z pomocą.

Tak właśnie uczyniłaś w Kanie Galilejskiej, gdy przyspieszyłaś godzinę działania Jezusa i zapowiedziałaś Jego pierwszy znak w świecie. Gdy uczta zamieniła się w smutek, powiedziałaś Mu: „Nie mają wina” (J 2,3). O Matko, raz jeszcze powtórz to Bogu, bowiem dziś zabrakło nam wina nadziei, zniknęła radość, rozmyło się braterstwo. Zagubiliśmy człowieczeństwo, zmarnowaliśmy pokój. Staliśmy się zdolni do wszelkiej przemocy i wszelkiego zniszczenia. Jakże pilnie potrzebujemy Twojej matczynej interwencji.

Przyjmij, o Matko, to nasze błaganie!

Ty, Gwiazdo morza, nie pozwól, byśmy zostali rozbitkami w czasie wojennej burzy…
Ty, Arko Nowego Przymierza, inspiruj plany i drogi pojednania…
Ty, Ziemio nieba, zaprowadź w świecie Bożą zgodę…
Ugaś nienawiść, usuń pragnienie zemsty, naucz nas przebaczenia…
Uwolnij nas od wojny, zachowaj świat od zagrożenia nuklearnego…
Królowo Różańca Świętego, rozbudź w nas pragnienie modlitwy i miłości…
Królowo rodziny ludzkiej, wskaż narodom drogę braterstwa…
Królowo pokoju, wyjednaj światu pokój – Przyjmij, o Matko, to nasze błaganie!

Niech Twój płacz, o Matko, poruszy nasze zatwardziałe serca. Niech łzy, które za nas przelałaś, sprawią, że znów zakwitnie owa dolina, którą wysuszyła nasza nienawiść. I choć nie milknie zgiełk broni, niech Twoja modlitwa usposabia nas do pokoju. Niech Twoje matczyne dłonie będą ukojeniem dla tych, którzy cierpią i uciekają pod ciężarem bomb. Niech Twoje macierzyńskie objęcie pocieszy tych, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i swej ojczyzny. Niech Twoje bolejące Serce poruszy nas do współczucia i przynagli do otwarcia drzwi i opieki nad zranioną i odrzuconą ludzkością.

Święta Boża Rodzicielko, gdy stałaś pod krzyżem, Jezus, wskazując na ucznia obok Ciebie, powiedział Ci: „Oto syn Twój” (J 19,26). W ten sposób zawierzył Tobie każdego z nas. Następnie do ucznia, do każdego z nas, rzekł: „Oto Matka twoja” (w. 27). Matko, chcemy Cię teraz przyjąć w naszym życiu i w naszej historii. W tej godzinie ludzkość, wyczerpana i zrozpaczona, stoi wraz z Tobą pod krzyżem. I potrzebuje zawierzyć się Tobie, potrzebuje poprzez Ciebie poświęcić się Chrystusowi. Naród ukraiński i naród rosyjski, które czczą Cię z miłością, uciekają się do Ciebie, a Twoje Serce bije dla nich i dla wszystkich narodów zdziesiątkowanych przez wojnę, głód, niesprawiedliwość i nędzę.

My zatem, Matko Boga i nasza Matko, uroczyście zawierzamy i poświęcamy Twojemu Niepokalanemu Sercu siebie samych, Kościół i całą ludzkość, a zwłaszcza Rosję i Ukrainę. Przyjmij ten nasz akt, którego dokonujemy z ufnością i miłością; spraw, aby ustały wojny, i zapewnij światu pokój. Niech „tak”, które wypłynęło z Twojego Serca, otworzy bramy dziejów dla Księcia Pokoju; ufamy, że poprzez Twoje Serce nastanie jeszcze pokój. Tobie więc poświęcamy przyszłość całej rodziny ludzkiej, potrzeby i oczekiwania narodów, niepokoje i nadzieje świata.

Niech za Twoim pośrednictwem Boże Miłosierdzie rozleje się na ziemię i niech słodki rytm pokoju na nowo kształtuje nasze dni. Niewiasto, któraś powiedziała Bogu „tak” i na którą zstąpił Duch Święty, przywróć pośród nas Bożą harmonię. Ożyw nasze oschłe serca, Ty, któraś jest „żywą nadziei krynicą”. Ty, któraś utkała człowieczeństwo Jezusa, uczyń nas budowniczymi komunii. Ty, która przemierzałaś nasze drogi, prowadź nas drogami pokoju. Amen.

NIEDZIELA SŁOWA BOŻEGO

LOGO NIEDZIELI SŁOWA BOŻEGO

 

Przyjdź, Duchu Święt,
wejdź do mojego wnętrza, mojego serca, mojego umysłu.

Udziel mi Twojego rozumu,
abym mógł poznać Ojca,
rozważając słowa Ewangelii.

Udziel mi Twojej miłości, abym już dziś zachęcony Twoim słowem,
szukał Ciebie w wydarzeniach i osobach, które spotkałem.

Udziel mi Twojej mądrości,
abym umiał przeżywać iosądzać w świetle Twojego słowa to,
co dzić dane mi było przeżyć.

Udziel mi wytrwałości,
abym z cierpliwością zgłębiał przesłanie Boga zawarte w Ewangelii.

św. Tomasz z Akwinu

MODLITWA SŁOWEM BOŻYM

 

Ojcze światłą, wielbimy i błogosławimy Cię,
za wszystkie znaki Twojej miłości.
Ty sprawiłeś, że my, Twoje dzieci,
narodziliśmy się na nowo z wody i z Ducha Świętego
w łonie matki, jaką jest Kościół,
i teraz wzywasz nas do głoszenia Słowa, które zbawia.

Jezus Chrystus jest Twoim słowem, które stało się Ciałem,
niech nas prowadzi do poznania tajemnicy
ukrytej przed mądrymi i roztropnymi,
a objawionej tym, którzy są jak małe dzieci.

Spraw, abyśmy otworzyli nasze serca
na rozumienie sensu świętych Pism.
Spraw, abyśmy stali się żywym świadectwem Ewangelii,
którą czytamy w tych świętych księgach.

Maryjo, wstawiaj się za nami.
Ty jesteś Matką Mądrości,
która jako pierwsza przyjęła w swym matczynym łonie
Słowo, które stało się Ciałem.

Niech Duch Święty obdarzy każdego z nas
łaską współpracy w prostocie i radości,
w przepowiadaniu Twojego słowa
i chwały Twojego imienia.

Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

SŁOWO BOŻE W RODZINIE

 

"Z wielkiej tajemnicy oblubieńczej wywodzi się niezbywalna odpowiedzialność rodziców za włąsne dzieci. Do autentycznego ojcostwa i macierzyństwa należy bowiem ukazywanie sensu życia w Chrystusie i świadectwie o nim: przez wierność i jedność życia rodzinnego małżonkowie są dla swoich dzieci pierwszymi zwiastunami słowa Bożego.
Wspólnota kościelna powinna ich wspierać i im pomagać we wdrażaniu modlitwy w rodzinie, słuchania słowa i znajomość Biblii...

Aby w każdym domu była Biblia i by była przechowywana w sposób godny, by można ją było czytać i posługiwaś się nią w modlitwie..." (VD, 85).

SŁOWO BOGA W DRODZE CZŁOWIEKA

 

Spotkanie Jezusa z dwoma uczniami wracającymi do Emaus wydaje się całkowicie przypadkowe: przypomina jeden z licznych momentów, jakie przytrafiają się w życiu, kiedy krzyżują się drogi różnych osób. Dwaj uczniowie idą zamyśleni i dołącza do nich nieznajomy. To Jezus, lecz ich oczy nie są w stanie Go rozpoznać. I wówczas Jezus rozpoczyna swoją terapię nadziei. To, co dzieje się na tej drodze, jest terapią nadziei. Kto ją stosuje? JEZUS.

Przede wszystkim pyta i słucha. Nasz Bóg nie jest Bogiem natrętnym. Choć zna już przyczynę rozczarowania tych dwóch, daje im czas, by mogli głęboko przezeanalizować gorycz, która ich napełnia. Doprowadzo to do wyznania, które jest swoistym refrenem ludzkiej egzystencji: Myśmy się spodziewali, ale... Ileż smutku, ile porażek, ile upadków jest w życiu każdej osoby! W gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy po trosze jak ci dwaj uczniowie... Lecz Jezus idzie ze wszystkimi osobami zniechęconymi, które posuwają się naprzód ze spuszczoną głową. I idąc z nimi, dyskretnie, potrafi przywrócić im nadzieję...

Ten, kto bierze do ręki księgę Boga, nie znajduje w niej opowieści o łatwym heroizmie, błyskawicznych podbojach. Prawdziwa nadzieja nigdy nie jest  tania. Droga do niej zawsze prowadzi przez porażki... Nasz Bóg nie jest wątłym światłem, palącym się w zimny i wietrzny dzień, i choć Jego obecność w tym świecie wydaje się słaba, On wybrał miejsce, które wszyscy lekceważymy.

Następnie Jezus powtarza dla tych dwóch uczniów kluczowy gest każdej Eucharystii: bierze chleb, odmawia błogosławieństwo, łamie go i im podaje...

Cały sekret drogi wiodącej do Emaus zawiera się właśnie w tym: nawet gdy na pozór jest inaczej, wciąż jesteśmy kochani, i Bóg nigdy nie przestanie nas kochać. Bóg idzie z nami zawsze, zawsze, również w chwilach najboleśniejszych, nawet w chwilach najgorszych, nawet w chwilach najgorszych, nawet w chwilach porażli. Tam jest Pan. I to jest nasza nadzieja. Idźmy naprzód z tą nadzieją! Bo On jest z nami i idzie z nami, zawsze!

(papież Franciszek)
 

LIKWIDACJA WOLNOŚCI W IMIĘ WOLNOŚCI

"Nadmierna wolność w nic innego się nie przemienia, tylko w nadmierną niewolę - i dla człowieka prywatnego, i dla państwa. Więc to naturalne, że nie z innego ustroju powstaje dyktatura, tylko z demokracji; z wolności bez granic - niewola najzupełniejsza i najdziksza" (Platon, Państwo, Prawa, tłum. W. Witwicki, Kęty 1999, s. 273).

Faktycznie - "TO JEST WOJNA!", której "celem jest absolutna, wyzwolona od wszelkich ograniczeń naturalnych i moralnych wolność, która rozumie człowieka jako czyste 'nagie' indywiduum. Dla takiej absolutnej wolności, która chce też się wyzwolić od 'dyktatury natury', każda wynikająca z niej wytyczna to przeszkoda i należy ją usunąć. W efekcie dla tak rozumianej wolności nie istnieje nic samo w sobie dobrego lub złego, żadna normatywność.

Konkretne środki tej walki to zacieranie odrębności płci, zmiana norm społecznych, indoktrynacja ludności, a zwłaszcza młodzieży, dążenie do pełnego zrównania prawnego związków homoseksualnych z małżeństwem, społeczne wykluczanie i prawne represjonowanie osób stawiających opór (...).

Obecnie nie tępi się w Europie jawnie żadnych grup ludności, ale jest ukryty wyjątek: co roku na całym świecie ponad 40 milionów dzieci zostaje przed urodzeniem zabitych w łonach matek.

Istnieje zasadniczy porządek demokratyczny, ale istnieją też niekontrolowane przez społeczeństwo siły, które sprawują władzę nad wyborcami i nad wybranymi przez nich politykami: mass media i oligarchia finansowa.

Nie ma dziś żadnej 'jedynie słusznej' partii, ale coraz więcej ludzi czuje, że rządzące partie ich nie reprezentują, co wyraża się w rozczarowaniu polityką i w malejącej frekwencji wyborczej.

Nie istnieje żadne ministerstwo propagandy takie jak w III Rzeszy, ale ma miejsce coraz większe ujednolicenie mass mediów, które jednomyślnie propagują rozregulowanie norm seksualnych.

Nie ma urzędu cenzury państwowej, ale jest państwowa i uniwersytecka polityka językowa, która forsuje zasady 'nowego języka' w celu stworzenia nowego 'genderowego' człowieka.

Nie ma systemu tajnych służb i jawnej policji stosujących terror, ale wskutek cyfrowego gromadzenia danych stajemy się ludźmi 'przezroczystymi' którym nie pozostawia się już żadnej niszy prywatności - to wstęp do zupełnie nowych form totalitarnej obserwacji i kontroli.

Nie ma sfanatyzowanych mas ludzkich manipulowanych przez przywódcę, ale są zatomizowani, wykorzenieni ludzie, których na razie jeszcze manewry finansowe państwa pozwalają utrzymać w ryzach, ale ich potencjał radykalizacji w przypadku krachu gospodarczego jest nieobliczalny.

Nie ma zakazu wyznawania religii, ale wolność religijna jest chyłkiem redukowana w imię 'antydyskryminacji' i podważa się warunki społeczne przekazywania wiary następnym pokoleniom.

Tendencje totalitarne zmieniły kostium i ukazują się dziś w przebraniu wolności, tolerancji, sprawiedliwości, równości, antydyskryminacji i wielości - ideologiczne ruchome dekoracje, które przy dokładniejszym spojrzeniu okazują się pojęciami okaleczonymi i wypaczonymi (...).

Ten, kto dziś na gruncie politycznym, akademickim, medialnym, a nawet kościelnym przedstawia racje za tym, że akt seksualny należy wyłącznie do małżeńskiej relacji mężczyzny i kobiety i że powinien być otwarty na przyjęcie dzieci; kto naukowo rozważa kwestię źródeł, ryzyka i skutków stosunków nieheteroseksualnych albo nawet wręcz przeciwstawia się strategiom rozregulowania seksualnego, naraża się na niebezpieczeństwo wykluczenia z publicznej debaty, napiętnowania obelżywymi słowami, utraty pozycji zawodowej, mobbingu i dyskryminacji, w wieloraki sposób, przez określone grupy interesów. Penalizacja pod zarzutem takich karalnych czynów, jak 'homofobia', 'mowa nienawiści' czy naruszanie praw antydyskryminacyjnych, to już w niektórych krajach rzeczywistość - a ich liczba będzie z pewnością rosnąć (...).

Granica między opowiadaniem się za wolnością a rezygnacją z niej wyraża się w gotowości zapłacenia za nią   d z i ś   ceny, której ona wymaga, a nie w przyłączaniu się do śpiewającego unisono chóru" (Gabriele Kuby, "Globalna rewolucja seksualna", Homo Dei, s. 16.21-23).

CO JA MOGĘ ZROBIĆ?

"Jeżeli chce się położyć kres niszczeniu kluczowych struktur społecznych i jeśli ma zostać zainicjowany jakiś przełom w tej sprawie, oto kilka niezbędnych celów, które trzeba zrealizować:

> zakończenie popierania przez państwo genderowego mainstreamu, ponieważ nie ma ono na to publicznej legitymizacji ze strony wyborców - zamiast tego ukierunkowanie polityki na rodzinę;

> żadnych zmian w ustawie zasadniczej (art. 3, 3) polegających na przyjęciu 'tożsamości seksualnej' jako kryterium dyskryminacji; jeśli do nich dojdzie, istnieje niebezpieczeństwo, że może zostać zakłócone przekazywanie wartości moralnych, a wszelki opór przeciwko wielkiemu projektowi reedukacji człowieka, szczególnie dzieci i młodzieży, może być uznane za przestępstwo;

> 'nie' dla adopcji dzieci przez niespokrewnione z nimi pary homoseksualne, ponieważ oznacza ona nieodpowiedzialne naruszenie dobra dziecka;

> 'nie' dla przymusowej seksualizacji dzieci i odzieży przez państwowe instytucje wychowawcze; zamiast niej zintegrowanie wychowania seksualnego z przygotowaniem do małżeństwa i rodziny - celu życia większości młodych ludzi.

Najwyższy czas przerwać zmowę milczenia. Im dłużej będziemy czekać, tym wyższą zapłacimy za to cenę. Możemy coś zmienić! Istnieją tysiące inicjatyw podejmujących wysiłki w obronie godności człowieka. Warto zaangażować się w duchową i moralną odnowę opartą na naszym europejskim dziedzictwie - prawdziwym źródle indywidualnej i politycznej wolności. Tryumfy złą są zawsze tylko pierwszym stopniem do zwycięstwa dobra. Przekonana o tym życzę Państwu nadziei, ufności i odwagi - Gabriele Kuby" ( (Gabriele Kuby, "Globalna rewolucja seksualna", Homo Dei, s. 409-410).

KILKA DODATKOWYCH MYŚLI:

"Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo" (Pwt 30,19).

"Władza człowieka robienia tego, co mu się żywnie podoba, oznacza władzę nielicznych robienia z pozostałymi tego, co im się żywnie podoba" (C.S. Lewis, "The Abolition of Man", Oxford 1943).

"Ludzie mają spóźniony refleks; pojmują zwykle dopiero w następnych pokoleniach" (Stanisław Jerzy Lec).

"Po upadku ustrojów zbudowanych na 'ideologiach zła' ludobójcze formy eksterminacji w tych krajach wprawdzie ustały, utrzymuje się jednak nadal legalna eksterminacja poczętych istnień ludzkich przed narodzeniem. (...) Nie brak też innych poważnych form naruszania prawa Bożego. Myślę na przykład o silnych naciskach Parlamentu Europejskiego, aby związki homoseksualne zostały uznane za inną postać rodziny, której przysługiwałoby również prawo adopcji. Można, a nawet trzeba zapytać, czy nie działa jakaś inna jeszcze 'ideologia zła', w pewnym sensie głębsza i ukryta, usiłująca wykorzystać nawet prawa człowieka przeciwko człowiekowi oraz przeciwko rodzinie" (św. Jan Paweł II, "Pamięć i tożsamość", Kraków 2005, s. 20).

"Możesz uwolnić rzeczy z okowów praw obcych lub akcydentalnych, ale nie z okowów praw określających ich naturę. Jeśli chcesz, możesz uwolnić tygrysa od prętów klatki; nie możesz od pręg na grzebiecie. Nie uwalniaj wielbłąda od ciężaru garbu, jeśli nie chcesz go uwolnić od bycia wielbłądem. Nie stąpaj po tym padole w roli demagoga, który zachęca trójkąty, by wyrwały się z więzienia trójboczności. Jeśli trójkąt wyrwie się z więzienia trójboczności, jego żywot dobiegnie żałosnego kresu" (Gilbert Keith Chesterton, "Ortodoksja", tłum. A. Szymanowski, Warszawa 1998, s. 51).

"Corruptio optimi pessima" - 'najgorzej jest, gdy psuje się najlepszy' (św. Tomasz z Akwinu).

"Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań - ponieważ ich uszy świerzbią - będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie!" (2 Tm 4,3-5).

"Bez rozwiniętego poczucia wstydu nie może być dzieciństwa" (Neil Postman, "The Disappearance of Childhood", New York 1982).

"W założeniu, że faktyczne zachowanie ludzi powinno być normą dla uchylenia pozytywnych nakazów Kościoła, ponownie natrafiamy na wielki błąd współczesnego sekularyzmu. Jest nim idea, że to religia powinna zostać dostosowana do człowieka, a nie człowiek do religii" (Dietrich von Hildebrand, "Koń trojański w mieście Boga", tłum. J. Wocial, Warszawa 2006, s. 133).

" W zaawansowanej biurokracji nie ma nikogo, z kim można by wieść spór, komu można by przedstawić zażalenia, na kim można by wywrzeć presję władzy. Biurokracja jest formą rządów, która wszystkich pozbawia wolności politycznej, władzy działania; ponieważ rządy Nikogo nie są tożsame z brakiem rządów i wszyscy są jednakowo bezsilni, mamy tyranię bez tyrana" (Hannah Arendt, "O przemocy; Nieposłuszeństwo obywatelskie", tłum. A. Łagodzka, W. Madej, Warszawa 1999, s. 103).

"Myślimy, że jesteśmy wolni i jesteśmy naprawdę sobą, tylko jeżeli wypełniamy wyłącznie swoją wolę. Bóg jawi się jako przeciwieństwo naszej wolności. Myślimy, że musimy się od Niego uwolnić, że wtedy będziemy naprawdę wolni. To jest podstawowy bunt przenikający historię i zasadniczy fałsz wynaturzający nasze życie. Kiedy człowiek staje przeciw Bogu, staje też przeciw swojej Prawdzie, i dlatego nie będzie wolny, tylko wyobcowany. Jesteśmy naprawdę wolni tylko wtedy, gdy jesteśmy w naszej prawdzie, kiedy jesteśmy zjednoczeni z Bogiem" (Benedykt XVI, "Homilia z Wielkiego Czwartku”, 5.04.2012).


Zebrał - pod refleksję dla tych, co czytają ze zrozumieniem, są empatyczni, nie używają wulgarnych myśli, słów, gestów oraz szanują własną i innych godność, wolność i zdanie - Ryszard Burda CR (=zmartwychwstaniec). Alleluja!

 

REFLEKSJA POD REFLEKSJĘ

Jezus zawraca Kościół Powszechny do duchowości i praktyk religijnych z czasów apostolskich, gdy "wszyscy wierzący... codziennie jednomyślnie gromadzili się w świątyni. Łamali chleb po domach, a pokarm przyjmowali z radością i prostotą serca... Wszyscy wierzący mieli jedno serce i jedną duszę" (Dz 2,46; 4,32). Jezus mówił nam o takiej możliwości, ale... Apostołom też mówił o swojej śmierci i zmartwychwstaniu oni jednak "nie rozumieli tego, co im wyjaśniał, a umysły ich były przyćmione". Jezus Chrystus od początku ofiarował nam podwaliny pod budowanie wspólnoty Kościoła w skali mikro: "Gdzie dwaj, albo trzej gromadzą się w moje Imię, tam jestem pośród nich". Rodzina, to Domowy Kościół w skali mikro a Pan zapewnia go o swojej obecności. To w Domowym Kościele dokonuje się pierwsza i najważniejsza oraz najskuteczniejsza ewangelizacja Ad gentes. To w chrześcijańskiej rodzinie następuje najbardziej autentyczna i prawdziwa korekta postaw wypływających z wiary w Jezusa Chrystusa. To tutaj Kościół rozwija się i wzrasta do pełni Chrystusowej. To rodzina katolicka jest, może być, a na pewno powinna być najpierwszą szkołą miłości bezinteresownej i dojrzałej, szkołą modlitwy i ofiary, szkołą najpierw życia później umierania...Może warto zapytać, czy w Twojej rodzinie został wypracowany duchowy, chrześcijański i konkretny oraz możliwy dla każdego domownika (lub większości) plan dziennych i tygodniowych praktyk religijnych? Czy coś - poza brakiem odwagi - mogło by stanąć na przeszkodzie? Jedność i jakość relacji rodzinnych warunkuje odniesienia społeczne w skali ojczyzn małych i "wioski globalnej" - jak postrzega się współczesny świat. Słusznie zatem obejmujemy wieloraką troską Kościoły rodzinne, które składają się na parafie, diecezje i Kościół Powszechny, a Jego nieodwołalne początki historyczne odkrywamy w ziemskiej Ojczyźnie Jezusa, zaś Stolicę Świętą w Rzymie - na Wzgórzu Watykańskim, gdzie swój dom znajduje następca św. Piotra - aktualnie papież Franciszek.
Smutną prawdą jest, powszechnie znany fakt, bezbożności i lekceważenia Boga, Jego praw i woli. Wielu chrześcijan i całe spoganiałe narody chrześcijańskie żyją, jakby Boga nie było. Ustanawiały prawa bez prawa do życia milionów istnień. Lękamy się oceniać obecną sytuację światowej epidemii (koronawirusa) w kategoriach kary, bo Bóg jest miłosierny, ale "nie pozwoli z siebie szydzić".
Powinniśmy - jako katolicy - odkryć z większą determinacją wartość, siłę i piękno Domowego Kościoła, w którym każdy znajduje swoje miejsce, a przede wszystkim żywego, kochającego bezgranicznie Boga. W Jego miłości odkryć brata i siostrę - także w więzach krwi. Drobne i codzienne uczynki wzajemnej bezinteresownej służby pomagają na nowo zobaczyć człowieka w człowieku, oraz brata i siostrę, zaś kubek wody podany ze względu na Jezusa - sięga Nieba, lub Niebo sprowadza na Ziemię. Na odległość mniejszą niż wyciągnięta w darze ręka. Serce w tym czasie staje się Niebem, darczyńca (przynajmniej) dobrym Aniołem. Uczmy się czynić, widzieć a nawet marzyć w Duchu Ewangelii - Jezusa Chrystusa.
Konieczność pozostania w domu (dla tych co nie mają przymusowego wyjścia) jest trudnością i "ograniczeniem praw obywatelskich", ale i ogromną (od dawna uniwersalnie nie doświadczaną) szansą na bliskość serc, relacji, dialog, w którym jest czas i chęć na słuchanie i mówienie bez uprzedzeń. Nie wzorujmy się na politykierach. Odnajdujmy się wzajemnie zarówno na poziomie międzyludzkim jak i nadprzyrodzonym - duchowym. W istocie to od nas zależy w którym kierunku pójdziemy w tym trudnym i cennym czasie próby. Odnajdując dobro, piękno i prawdę a zwłaszcza miłość w sobie idźmy ku innym z nadzieją odszukania tych samych ewangelicznych wartości i postaw. Nawet gdyby pojawiły się trudności, to sami możemy obdzielać innych dobrem - nie licząc na wzajemność (Pan odda nam we właściwym czasie wszystko i w Boskiej obfitości, co dokonało się zamkniętej izdebce).
Ci, którzy zabawiali się w Boga (i nadal to czynią nieodpowiedzialnie i po kryjomu w utajnionych laboratoriach) zgotowali światu taki los - światową epidemię: Covid-19. A ludzkość błagała po światowych ciemnościach XX wieku: "NIGDY WIĘCEJ...". Dramatyczna sytuacja uruchomiła nowe, inne, dobre laboratoria poszukujące antidotum na zło i cierpienie wywołane wirusem SARS-Cov-2. Teraz obficie wypływają nowe źródła, laboratoria ducha - choć w istocie odwieczne: zdroje łaski. Uruchamiają się one coraz odważniej, ale i z pokorą wobec mikro maleństwa (wirusa) oraz względem wielkości nieogarnionej i tajemniczej, ale skutecznej miłości Boga.
Na dziwną pustynię wyprowadził nas Bóg. Sami nie odważylibyśmy się zastosować tak dragońskiej metody metanoi. Odkrywamy i uczymy się nowych możliwości (technologicznych, elektronicznych,  tele- i video- informatycznych, mobilnych we współpracy) wzajemnego komunikowania, zaprzęganych również w posługę duchową - zgodną z nauczaniem Kościoła i hojnością względem każdego człowieka. A nawet trochę ścigamy się w pomysłach, odwadze, szkoleniu się i 
diakonijnej determinacji. Na naszych oczach i  przy naszym udziale rodzi się i objawia novum ewangelizacji (niebezpiecznie możemy przyzwyczaić się i gdy wróci "normalność" - pozostaniemy w domu i świątynie nadal będą pustawe). Różnie dokonuje się proces "oddzielania plew od ziarna. Owoce poznamy post factum koronawirusa.

Póki co: 

- Bóg jest Miłością (ten sam także na wieki),
- Jezus nadal jest naszym Panem i Zbawicielem a Maryja matką Syna Bożego i naszą,
- nawracajmy się i wierzmy w Ewangelię,
- słowo Boże jest lekarstwem dla każdego (dostępne bez recepty i wychodzenia z domu, darmowe),
- zapraszajmy Jezusa i przyjmujmy Go "w duchu i prawdzie" - On nie zaraża wirusem, ale miłością, nadzieją i świętością,
- Boże miłosierdzie przenika wszystko i każdego, zwłaszcza jeśli życie jest zamknięte z powodu różnych obaw - największe są w nas i z powodu nas,
- ucz się (także języków obcych), abyś był mądrzejszy po kwarantannie niż przed nią,
- czytaj (jeżeli druk ci na wzrok nie szkodzi) ile tylko pozwala czas i okoliczności - możesz uzupełnić wszystkie lektury, jakie zlekceważyłeś lub sprowadziłeś do krótkiej ściągi (może być: klasyka literatury polskiej, Mały KsiążęSzata, Wielki RybakKonfesjonał, każdy znajdzie swój ulubiony repertuar literacki),
- najważniejszą i pasjonującą oraz dającą mądrość i życie po samą wieczność lekturą jest Biblia (ściągnij na telefon aplikację Pismo Święte albo Brewiarz lub podobną - zawsze pod ręką, jak różaniec),
- dobrą i oczyszczającą ducha będzie muzyka (raczej nieagresywna lecz uspokajająca i unosząca duszę według zapisu nut na pięciolinii - mistrzów mamy bez liku)
- znajdź własny i życzliwy dla innych (zwłaszcza najbliższych) sposób zagospodarowania obecnej próby, byśmy wszyscy wyszli z niej lepsi, świętsi i wolni...

Z braterskim pozdrowieniem, błogosławieństwem i zmartwychwstańczą nadzieją oraz zachętą do lectio divina (Rz 12,9-21):

9 Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! 10 W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! 11 Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! 12 Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! 13 Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności!

14 Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! 15 Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. 16 Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne! Nie uważajcie sami siebie za mądrych! 17 Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi!* 18 Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! 19 Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście [Bożej]! Napisano bowiem*: Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę - mówi Pan - ale: Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głód - nakarm go. 20 Jeżeli pragnie - napój go! Tak bowiem czyniąc, węgle żarzące zgromadzisz na jego głowę. 21 Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!

Ryszard CR

JUBILEUSZ POLSKIEJ PROWINCJI ZMARTWYCHWSTAŃCÓW - FOTO 2018

Dębki - EMAUS KASZUBSKIE

DĘBKI - "KASZUBSKIE EMAUS" przy ujściu rz. PIAŚNICY do BAŁTYKU

 

"Zostań z nami, gdyż zbliża się wieczór i dzień dobiega końca". Wszedł więc, aby pozostać z nimi. Gdy zasiedli do stołu, On wiął chleb, odmówił modlitwę uwielbienia, połamał i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i rozpoznali Go... I mówili do siebie: "Czy serce nie rozpalało się w nas, gdy rozmawiał z nami w drodze i wyjaśniał nam Pisma?" (Łk 24, 29-32).

 

MISJA ZMARTWYCHWSTAŃCÓW

ZGROMADZENIE ZMARTWYCHWSTANIA GŁOSI MISTERIUM PASCHALNE I DAJE O NIM ŚWIADECTWO.
PRZEKONANI, ŻE BÓG MIŁUJE NAS BEZWARUNKOWO, ZWIASTUJEMY WYZWOLENIE I ZBAWIENIE KAŻDEJ OSOBY I CAŁEGO SPOŁECZEŃSTWA JAKO PRZEJŚCIE ZE ŚMIERCI DO ŻYCIA, W KTÓRYM KAŻDE ZŁO I NIESPRAWIEDLIWOŚĆ ZOSTANĄ PRZEZWYCIĘŻONE.
WZYWAMY WSZYSTKICH, A SZCZEGÓLNIE MŁODZIEŻ I RODZINY, DO WSPÓLNOT ZMARTWYCHWSTAŁEGO CHRYSTUSA, W KTÓRYCH PROMIENIUJE WIARA, NADZIEJA I MIŁOŚĆ - ZNAK ZJEDNOCZENIA W KOŚCIELE Z CHRYSTUSEM I JEGO MATKĄ MARYJĄ. JESTEŚMY PRZEKONANI, ŻE ABY TO OSIĄGNĄĆ, NASZE ZGROMADZENIE MUSI BYĆ WZOREM CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WSPÓLNOTY, W KTÓREJ WSZYSTKICH OŻYWIA JEDEN DUCH I JEDNO SERCE.
PRZEZ POSŁUGĘ DUSZPASTERSKO-WYCHOWAWCZĄ WYCHODZIMY NAPRZECIW WSZYSTKIM, A SZCZEGÓLNIE SOLIDARYZUJEMY SIĘ Z LUDŹMI PONIŻONYMI PRZEZ NIESPRAWIEDLIWE STRUKTURY.
DAJĄC LAIKATOWI GŁĘBSZE DOŚWIADCZENIE DYNAMIKI PASCHALNEJ W JEGO ŻYCIU, POMAGAMY MU WYPEŁNIAĆ JEGO WŁASNĄ PROROCZĄ I PRZETWARZAJĄCĄ FUNKCJĘ WOBEC ŚWIATA.
JAKO WSPÓLNOTA MIĘDZYNARODOWA POMAGAMY SOBIE NAWZAJEM W RÓŻNYCH CZĘŚCIACH ŚWIATA, DZIELĄC SIĘ POSŁUGAMI, DOŚWIADCZENIAMI I ZASOBAMI.
UCZESTNICZYMY W CHRYSTUSOWYM PRAGNIENIU ROZPALANIA OGNIA BOŻEJ MIŁOŚCI W SERCU KAŻDEGO CZŁOWIEKA NA TEJ ZIEMI.

Witamy w Ośrodku Rekolekcyjno-Wczasowym Zmartwychwstańców w Dębkach!
(przy otwartym oknie na świat - Bałtyku; powiat Puck, gmina Krokowa, parafia Żarnowiec)

Gdzie mieszkam? - Chodź i zobacz!

UKRYTE SKARBY - KROKOWA, ŻARNOWIEC, DĘBKI... (TVP2)

ZAPRASZAMY NA REKOLEKCJE I WYPOCZYNEK: KAPŁANÓW, OSOBY ZAKONNE, RODZINY, OSOBY INDYWIDUALNE... APOSTOLSKIE I PARAFIALNE GRUPY ORAZ WSPÓLNOTY

Właścicielem i gospodarzem ośrodka rekolekcyjno-wypoczynkowego jest katolickie zgromadzenie zakonne zmartwychwstańców. Oferujemy Państwu wszelkiego typu rekolekcje w otoczeniu lasu i rezerwatu przyrody, zaledwie 200m od Bałtyku. Gwarantujemy wypoczynek rodzinny i indywidualny, szeroki wybór pokoi noclegowych. Na terenie naszego ośrodka wczasowego znajduje się zabytkowy kościół pw. M.B. Częstochowskiej. Dysponujemy także parkingiem i niewielkim placem zabaw dla dzieci.

Wszystkich Gości, którzy zaszczycą nasz ośrodek swoją obecnością obowiązuje chrześcijański styl życia, zasady kultury osobistej i dobrego wychowania (patrz: REGULAMIN).

OŚRODEK ZMARTWYCHWSTAŃCÓW I KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ oraz PRZYRODA

GALERIA - piękno wychwala Stwórcę i raduje człowieka !


Dębki majowe - 2016

JESIENNE ZAPROSZENIE DO DĘBEK (2015)

WIOSENNE ZAPRASZENIE DO DĘBEK (2015)

HEJ! KOLĘDA, KOLĘDA!

DOKUMENTACJA FOTOGRAFICZNA Z UROCZYSTOŚCI INSTALACJI KRZYŻA I RELIKWII BŁ. KS. JERZEGO POPIEŁUSZKI W DĘBKACH (13.09.2014)

MODLITWA DZIĘKCZYNNA

Boże, źródło wszelkiego dobra,
dziękuję Ci, że w swojej miłości
obdarzyłeś błogosławionego
księdza Jerzego Popiełuszkę
godnością kapłaństwa.
Posłałeś go, aby gorliwie głosił Twoje słowo,
szafował świętymi sakramentami,
mężnie działał w Twoje imię
i zawsze był blisko każdego człowieka,
wzywając do przebaczenia,
jedności i pokoju.
Ty obdarzyłeś go łaską męczeństwa,
przez co upodobnił się do Chrystusa
na drodze krzyżowej.

Uwielbiamy i dziękujemy Ci, Panie,
za ten dar dla Kościoła,
szczególnie za to, że uczyniłeś go
pośrednikiem w rozdawnictwie łask.
W swoim nieskończonym miłosierdziu
racz zaliczyć go w poczet świętych,
a mnie za jego wstawiennictwem
udziel łaski ..., o którą z ufnością
Ciebie proszę.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Górale ze Spytkowic u Kaszubów w Dębkach

SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BOLESNEJ W SULISŁAWICACH - ZMARTWYCHWSTAŃCY

HURAGAN "KSAWERY" (6-7.12.2013) W DĘBKACH. UJŚCIE RZEKI PIAŚNICY DO BAŁTYKU.
W DRUGIM DNIU (7.12) UJŚCIE ZOSTAŁO CAŁKOWICIE ZAMKNIĘTE PIASKIEM NANIESIONYM PRZEZ MORZE (WIATR PÓŁNOCNY).
DNIA NASTĘPNEGO (8.12) UDROŻNIONO UJŚCIE "PIAŚNICY" DO BAŁTYKU.

PONIŻEJ DOKUMENTACJA FOTOGRAFICZNA POKAZUJE SKUTKI HURAGANU
(słupki pomiaru poziomu wody oddzielają kolejne dni dokumentacji fotograficznej).

KTO SZUKA - ZNAJDUJE! KOŁACZĄCEMU - OTWORZĄ! ALLELUJA!!!


BOGDAN JAŃSKI - Sługa Boży, założyciel ZMARTWYCHWSTAŃCÓW, konwertyta, jawny pokutnik i świecki apostoł Wielkiej Emigracji, dziewiętnastowieczny prekursor zaangażowanego w życie Kościoła i Ojczyzny laikatu katolickiego  - kto o nim słyszał? kto go zna?
Bogdan Jański przyszedł na świat w Wielki Czwartek, 26 marca 1807 roku, na mazowieckiej ziemi. Jego dzieciństwo przypadło na burzliwe czasy Księstwa Warszawskiego, nadzieje napoleońskie dezorganizujące jednak życie rodzinne. Ukończył wojewódzką szkołę (średnią) w Pułtusku, prowadzoną przez Benedyktynów.
Mając 16 lat postanowił podjąć studia prawniczo-ekonomiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Schorowana matka, Agnieszka, wręczyła mu na pożegnanie krótki list - rodzaj jej testamentu - który Bogdan przechowywał przez całe swe życie: "Mój drogi Teodorze, proszę pamiętaj na mnie, biedną matkę, i posłuchaj mojej rady... Szukaj tylko dobrego towarzystwa, gdzie byś znalazł dobrą reputację i miłość wszystkich. Bądź dobrym, religijnym i pobożnym, a Bóg najwyższy bedzie ci błogosławił we wszystkim. Ty jesteś jeszcze młody, ale masz pięknie w głowie i dobry rozum, aby go na dobre użyć".

I dzisiaj nie brakuje matek i ojców oraz ich dzieci, którzy mają pięknie w głowie, w sercu i sumieniu.

*********************

W 1827 roku Jański ukończył studia, otrzymując tytuł magistra obojga praw i ekonomii politycznej. W tym czasie zaprzestał zupełnie praktyk religijnych i pozwolił się pociągnąć złudnym hasłom materializmu i ateizmu. Rok później wygrał konkurs, uzyskując nominację na "profesora nauk humanistycznych", z którą było związane stypendium i dotacja rządowa na odbycie trzyletniej podróży naukowej do Paryża, Londynu i Berlina.
W przeddzień wyjazdu za granicę wziął nieoczekiwanie ślub z Aleksandrą Zawadzką, znajomą jeszcze z lat dziecięcych. Ratował jej reputację.
Paryż - kłębowisko cnoty i niecnoty. Jański szybko popadł w kłopoty, długi i dobił do "paryskiego bruku" a nic, co ludzkie nie było mu obce. Wielka Emigracja niosła Jańskiego na swoich skrzydłach: nie od razu i nie zawsze ku wyżynom nieba.
Jański - po dłuższym czasie - zaczyna "modlić się o wyniszczenie wszystkich nałogów starego człowieka, o zupełne odrodzenie, o żywą wiarę, czystą miłość, niezachwianą nadzieję, o oświecenie myśli, pokrzepienie woli, poskromienie ciała i wszelkiej pożądliwości".

Jak doszło do "wyniszczenia wszystkich nałogów..." u Jańskiego? Dlaczego może być wzorem odrodzenia dla dzisiejszego człowieka?

********************

Ojciec Piotr Semenenko CR (29.06.1814 - 18.11.1886):

„Dziwna to była doba, kiedy wielu z nas po raz pierwszy zobaczyło się we Francji. […] Była to chwila ułudy, odurzającej a niezwyciężonej ułudy, bo nic się w owym społeczeństwie nie znajdowało, co by je mogło było ocucić, odczarować. Ani w rozumach, ani w sercach, ani w rzeczach samych nie było lekarstwa. Nieobecność zupełna starej rzeczywistości pozwalała warzyć się młodej fermentacji, bezpiecznie, bujnie, do syta. Z dawnych rzeczy już tam nic nie zostało: ani wiary w rozumie, ani religii w sercu, ani wśród ludzi Chrystusa, ani w duszach Boga! Onego czasu ani po kościołach nie było potrzeba tego wszystkiego szukać. Kto kiedy zaszedł przypadkiem do świątyni Pańskiej, jeszcze tam spotkał wprawdzie przy ołtarzu kapłana Bożego, a u stóp jego kilka pobożnych niewiast; kto wie? – może żyjących z jałmużn kościelnych, ale tyle tylko i mógł tam widzieć. Więcej, albo kogo innego, i w dzień Pański nawet w kościele nie obaczył.[…] Jakie to sumienie bezpieczne było wtedy u ludzi! Panowała w nim głucha cisza, zupełnie próżna tego głosu, którym Bóg zwykle w sumieniu przemawia, jeśli czasem dla niezbadanych swych wyroków na chwilę nie zamilknie. Przetoż ludzie tym spokojniej, tym mocniej, tym goręcej biegli, gdzie ich ta ułuda powszechna ciągnęła. Pole przed nimi wolne, ręce rozwiązane, siły przez wyobraźnię ustokrotnione, obawy żadnej, pewności wszystkie, odpowiedzialności przed nikim, a czysty zysk dla marzeń, dla pożądań, dla zamiarów szlachetnych i nieszlachetnych; - zawód doprawdy, jakiego jeszcze nigdy nie widziano, tak zupełnie bez wodzy, bez wędzidła, bez obowiązku, bez zakonu, bez Boga! Tu dopiero mogli sobie wszyscy pozwolić; tu mogli się na wszystko odważyć, tu iść, gdzie się im spodoba aż do ostatnich krańców możebności, aż tam, gdzie ich tylko siły zaniosą! To też i poszli […] Wśród tego ogólnego zamętu, wśród tej nocy zupełnej, patrz! Oto naraz zjawia się światełko innego rodzaju, światełko z nieba; - budzi się tam gdzieś z łona zamierzchłej przeszłości i przedziera przez wszystkie mroki teraźniejszej chwili. Zdaje się, że nikt z owych ludzi jeszcze nie widzi tej zorzy powstającej, ale już ją postrzegły umysły wybrane, już ku niej wzrok wytężyły. To światło takie miłe, takie łagodne, takie dobroczynne, zdaje im się nawet jakoś dobrze znajome; gdzieś, kiedyś znali je, widzieli. To pewna, że im wewnątrz błogo być zaczyna, czoło się im rozpogadza, dobra nadzieja wstępuje do serca, nieznana otucha i ufność rozlewa się po duszy, i tam na dnie ich istoty mówi im jakiś głos niemylny: że już mają czego trzeba, że już z tym dobrze im będzie! To całe przejście w cichości się zaczęło, i w cichości odbywało. Nie było krzyków ani rozgłosu. I jakoś te dusze spotkały się z sobą, zrozumiały się po pierwszym spojrzeniu, po pierwszym słowie, podały sobie braterskie dłonie, i jak rodzeni powitały się z sobą. Szczęśliwe spotkanie! Za nim ile wzajemnych tłumaczeń, ile rozmów serdecznych, ile pociechy w obopólnym porozumieniu! A złączywszy tak rozumy i serca, nowi ci ludzie połączyli razem siły i ramiona, wzięli się społem do dzieła, i odtąd praca wspólna, trud wspólny, wspólny spoczynek i wspólne pokrzepienie. Ruszyli w drogę i ci nowi ludzie, ale jakże inaczej! Wsiedli do łodzi bezpiecznej, którą wiara zbudowała, dobra wola była ich pełnym żaglem, łaska Boża wiatrem pomyślnym, a gwiazdą morską one obietnice niebieskie, które ich niemylnie i prostym szlakiem do portu prowadziły. Jaka jasna ich droga, jaka pogoda na ich niebie, jaki spokój w ich duszy!” (Biesiady filozoficzne. Wstęp).

Kazanie o. Piotra Semenenki CR na Popielec (1879)

Modlitwa, post, jałmużna: w jednostce i w społeczeństwie
(Mt 4,16-21)

Bracia moi!
„Gdzie jest skarb twój, tam jest i serce twoje” — po-wiedziano Wam i z doświadczenia wiecie, że człowiek nie ma w sobie tego, co czyni szczęśliwym... skarbu.
Gdzie ten skarb? Czy w człowieku ? Czy w ludziach? Czy w świecie? Gdzież tedy ten skarb? Widzę na czołach Waszych proch: człowiek proch; ludzie: kupa prochu; świat: proch, nic; z niczego wyszedł i w nic pójdzie. Niebo i ziemia przeminą... przeminą! Nie tylko do człowieka, ale do wszystkiego, co go otacza, rozciągnęło się słowo Stwórcy: Proch jesteś i w proch się obrócisz! To wszystko więc jedno wielkie nicestwo, ale nie skarb człowieka.
Gdzież ten skarb?... W Bogu, w wieczności. Tam ani rdza, ani mól, ani złodzieje. Tym skarbem jest Bóg.
Na tę pamiątkę Kościół proch nam na czoło sypie, tak otwierając czas W. Postu. Każe nam rozpamiętywać próżność wszech rzeczy, marność tego świata, nicestwo tego skarbu, jaki tu mieć możemy. Każe nam podnieść serce do góry, myśl do nieba, duszę do Boga i tam szukać skarbu prawdziwego. Wejdźmy tedy w te święte zamiary, w rozpamiętywanie, w szukanie. Przyjmijmy ten proch do duszy naszej. Uznajmy nicestwo tego, co nas otacza. Weźmy się do szukania owego skarbu poważną myślą, gorącem sercem, skuteczną pracą. O, weźmy się, Bracia moi, w Imię Boże!
A trzy są środki, którymi tego skarbu dostąpić możemy: post, modlitwa i jałmużna. Nad nimi uwaga, i o nich mowa.
W modlitwie, poście i jałmużnie jest całe życie chrześcijańskie. To życie zaczyna się od Chrztu świętego. Tam każe nam Chrystus, każe Kościół wyrzec się ciała, świata i szatana. Ten jest zakon naszego żywota. A to potrójne wyrzeczenie się ziszcza się w tych trzech rzeczach, w tych trzech czynach: w modlitwie, w poście i w jałmużnie. W modlitwie: szatana i jego pychy; w poście: ciała i jego przyjemności; w jałmużnie: świata i dóbr jego, a naszego egoizmu. W tem leży cały żywot i zakon chrześcijański.
Co to jest modlitwa? Uznanie swojej nicości i złości,... a mocy i dobroci Bożej. Ktoś dobrze opisał: Krzyk nieskończonej nędzy do nieskończonego Miłosierdzia. Nędza jest razem i nicość i złość; miłosierdzie jest dobroć i moc, bo jest to pomoc z mocy i litość z dobroci. Tak więc i modlitwa jest uznaniem swojej nicości i złości, a mocy i dobroci Bożej. Ale uznanie złości i nicości swojej cóż jest innego, jeżeli nie wyrzeczenie się najwyższe siebie samego w swojej pysze? Tak więc modlitwa jest wyrzeczeniem się samego siebie.
W pierwszym stanie człowiek sobie ufa: tu — wątpi, a ufa Bogu.
Bracia moi! ten proces odbywa się w najwyższej dziedzinie człowieka, w jego duchu. O, biada duchowi ludzkiemu, jeśli się na sobie oprze, kiedy myśli, że wszystko sam z siebie wie, umie, potrafi. Patrzcie, jak idzie z upadku do upadku. Naprzód posiadał on wszystko, co życie stanowiło. Dał mu to był Bóg w hojnym udziale. Ale trzeba użyć darów Bożych przez modlitwę. Świecił on niegdyś, jak Lucyfer, na wysokościach; widział tajemnice Boże, tajemnice świata, tajemnice swoje własne; lecz, nieszczęsny! usłuchał zwodziciela: nie modlił się, ale zaufał sam w sobie; i odtąd wszystko stracił. Zapomniał, co to Bóg; przestał wiedzieć, co świat; myślał ślepy, że wie przynajmniej, czem sam jest, że w sobie znajdzie prawidło swego życia; ale i z niego samego wszelka prawda przed nim uciekła. Tak i potem z każdym człowiekiem, co się od Boga oddali. Patrz na tego niedowiarka, który się nigdy nie modli. Dawniej miał on wiarę. Ale teraz? Co on wie o Panu Bogu? Imię tylko. Nie wie nawet, czy P. Bóg żyje, — bo nie wie, czy P. Bóg powiedział choćby jedno słowo albo uczynił choć jeden uczynek. Co on wie o świecie? Że to jakaś bryła fatalna. A co wie o sobie samym ? — Ani skąd idzie? ani dokąd? ani, jak iść ma. A jednak idzie i woła, że idzie prostą drogą. Ale, człowieku! prosta ku czemu, ku jakiemu celowi? Jeżeli celu nie masz, jakże wiesz, czy prosta? O, biedny człowieku, który się nie modlisz; o, biedny duchu ludzki, co się sam na sobie opierasz, cóż masz? co wiesz? Nic a nic. Prawda uciekła; zostały jej czcze formy. O, tak! czcze formy tylko, w które sam nie wierzysz; w których sam czujesz, że niema prawdy, rzeczy, istoty: czcze formy, istne, wielkie nicestwo.
Ziścił się na tobie wyrok Stworzyciela zagniewanego: „Proch jesteś i w proch się obrócisz.” O rozumie ludzki, o duchu pyszny człowieka! nie słuchałeś tego, więc teraz musisz sam, łkając, zajęczeć: „O tak, taki nic byłem i oto w nic się obróciłem. Proch i w proch!”
Jakże daleko inaczej, kto na te słowa pamiętał. Ten żyje w modlitwie. Uznaje nicestwo swoje, obraca się do Boga; więc z prochu się podnosi, wznosi się do Boga, przemienia się w Niego; wszystko ma, więcej i coraz więcej ma, aż nareszcie usłyszy: „Już Was nie będę zwał sługami... wy jesteście przyjaciele moi.”
Bracia moi, co to za szczęście ducha ludzkiego! Ach, to jego skarb, ten skarb, za którym on zawsze goni; ale tylko tą drogą go dostaje: pokorą i modlitwą.
Co to jest post? Uznanie znikomości ciała, wyrzeczenie się jego; drugie wyrzeczenie się życia chrześcijańskiego.
Człowiekowi, który buduje na swoim duchu, ufa w sobie, idzie o wielkość. Temu, co się opiera na ciele, idzie o rozkosz, przyjemność. Można powiedzieć, że tamten w górę się wzbija, a ten się na dół rozlewa, i chce z dołu wszystko wyssać. Wylewa się w inne przedmioty, a te wlewa w głąb istoty swojej. — I jakaż tam pełność? Nicestwo.
Oh, biada człowiekowi, który na ciele buduje, który ten kielich spija, tego pokarmu pożywa! Im więcej pije, tern więcej pragnie; im więcej pożywa, tern więcej znudzony, przesycony, zmierzony. Jak tam szedł z upadku do upadku, tak tu z przesycenia do przesycenia, z obrzydzenia do obrzydzenia, i nareszcie zostanie mu próżnia okropna. O, powiedz, ty człowieku nieszczęśliwy! który w tym kielichu zatrutym szczęścia twojego szukałeś, powiedz, cożeś w nim znalazł ? Otwórz nam serce twoje i powiedz! „Mówiłem ja w sercu mojem: — powiada — „Pójdę a rozpuszczę się w rozkoszach i będę zażywał dobra! I widziałem, że i to jest marność. Śmiech poczytałem za błąd; a do wesela rzekłem: co się darmo zwodzisz?” (Ekklez. II. 1,2) „Rozwielmożyłem dzieła moje; nabudowałem sobie domów, i nasadziłem winnic; naczyniłem ogrodów i sadów... nabyłem sobie sług i służebnic... zgromadziłem sobie srebro i złoto, i majętności królów i krain; sprawiłem sobie śpiewaki i śpiewaczki, i rozkoszy synów człowieczych; kubki i czasze na służbę do nalewania wina,... i wszystko, czego żądały oczy moje, nie broniłem im; anim odmawiał sercu mojemu... A gdym się obrócił ku wszystkim dziełom (tym)... obaczyłem we wszystkich marność i udręczenie myśli... A dlategoż omierzł mi żywot mój, widząc, że wszystko złe jest pod słońcem i utrapienie ducha.” (Tamże do w. 18) „Ach, marność nad marnościami!” woła nareszcie ten wołacz Pański, woła Ekkleziastes: „marność nad marnościami, i wszystko mar-ność” I Więc do tego przyszedłeś, człowieku cielesny, taki koniec twojej pracy? Czemużeś tego od razu, czemuś z góry nie widział? Ach, człowieku, bo nie pamiętałeś, że proch jesteś i w proch się obrócisz! Męcz się, jak chcesz, nad tym prochem, zostanie ci proch tylko! Jakże inaczej ci, co o tem pamiętali. Trzymają ciało w świętem umartwieniu i poście. Im mniej ciału dają, tem mniej potrzebuje. A natomiast dusza staje się zdolna coraz większych wpływów Bożych, i samo ciało przygotowuje się do coraz większych rozkoszy niebieskich. Już tu zaczynają, ale w wieczności rozpłyną się ze szczęścia. „Serce moje i ciało moje rozweseliły się w Bogu żywym.” (Ps. LXXXIII, 3.)
Bracia moi, co to za szczęście serca ludzkiego, jaka chwała i rozkosz samego ciała! Ach, to skarb jego, za którym serce ludzkie zawsze goni, ale tylko tak dosięga: wstrzemięźliwością, postem, utrapieniem. — Sustine et abstine, — wytrzymaj i powstrzymaj się,— tak dawni; a Chrystus: Renuntia et tolle crucem ! — Wyrzeknij się i nieś krzyż!
Co to jest jałmużna? Oczywista, że pozbycie się, wyrzeczenie dóbr świata na korzyść bliźnich. Wyrzeczenie się świata. Trzecie wyrzeczenie się chrześcijańskie.
O co idzie człowiekowi, który buduje na świecie i jego dostatkach? O znaczenie, o wspaniałość, o podziwienie, o chwałę. Można powiedzieć, że jak pierwszy w górę (duch), drugi w dół (ciało), tak ten chce się rozpuścić w szerokość, naokoło, wszystko objąć. Ten proces duszą się odbywa, środkową istotą człowieka.
Biada temu, kto chce się tak rozszerzyć na tym świecie! Nigdy nie będzie nasycony; owszem, im więcej zagarnie, tem mniej mieć będzie. Dlaczego? Bo będzie więcej chciał. Znacie, dobrze znacie tajemnicę serca ludzkiego, że jest nienasycone. Znacie tajemnicę duszy ludzkiej, że nie zna granic ani miary. Kiedy Aleksander W. widział, że ojciec jego cały świat, wówczas znany podbija, płakał, że jemu nic nie zostanie do podbijania. Ach, bo wiecie, co jest dusza ludzka? Czy wiecie? Jest to coś nader wielkiego. ...Dusza ludzka tylko jednym Bogiem zadowolić się może. Kiedy Bóg w niej spocznie, wtedy się rozszerza, wtedy się rozpływa, wtedy jest pełna; im więcej Bóg w nią wchodzi, tem się więcej wypełnia, a zarazem tem się więcej rozszerza, rozszerza się nieskończenie. Wszelki inny ciężar jest dla duszy za lekki, za mdły, za czczy, za błahy; im większy na pozór, tem potem mniejszy się wydaje, bo się musi na swoje nic zamienić; im bardziej z początku duszę rozpycha, tem potem dusza bardziej się ściska, bardziej czuje swoją próżnię, swój głód i pragnienie. I tak z pragnienia przechodzi do pragnienia, z głodu do coraz większego głodu, z trawienia wewnętrznego do coraz większej gorączki, do tego ognia trawiącego i niszczącego, gorszego niż śmierć sama. Jak Aleksander, przyjdzie i ona na koniec świata i zapłacze, że drugiego niema, że niema ich więcej; a potem, spojrzawszy na świat, który posiada, jeszcze żałośniej zapłacze. Bo teraz widzi, co to jest: garść prochu! Czemużeś wprzódy nie widział? O, ty każdy podobny zdobywco świata, przynajmniej w życzeniu, nim na wyprawę pójdziesz, pomnij, że proch jesteś i w proch się obrócisz!
Jakże inaczej ten, który o tem pamięta. Żyje w jałmużnie. Człowiek pierwszy... wszystko chce zabrać, ten... daje, co ma i co zyskuje. Wszystko daje; nie tylko materyę, ale i rzeczy duchowne; nie tylko uczynkiem, ale i chęcią. Bo jałmużna nie tylko tamta, ale i ta, i przedniejsza. A wszystko stokrotnie mu się rachuje, wszystko mu zostaje na wieczność; i im więcej daje, tem więcej ma. Im więcej się wypróżnia dla innych, tem więcej Bóg wlewa się. Do jałmużny należy i służba: i im więcej służy, tem więcej staje się panem. O, jaki to widok naśladowcy Chrystusa: pertransiit benefaciendo — przeszedł, dobrze czyniąc. (Akt. Ap. X. 38.) Do tego stosuje się: Ubi sum ego, et minister meus erit — gdziem ja jest, tam i sługa mój będzie. (Św. Jan XII. 26.)
Bracia moi, co to za szczęście dla duszy człowieka, jakie wyniesienie, jaka chwała! Tento skarb, za którym dusza ludzka goni, — niestety marnie! bo tylko jedna droga jałmużny i służby, nie tylko doczesnej ale i duchownej, rozumu i serca, prawdy i miłości.
Oto skarb! Pierwszy, proch; ten, wiekuisty. Tamten rdza psuje (żelazo ducha); mól gryzie (szatę ciała); złodzieje kradną (bogactwa świata); ten nie przemija: do tego! A wiecie drogę: Modlitwa, post, jałmużna.
Modlitwa daje duchowi światło bez skazy i nieskazitelne: tam rdza się nie ima. Post... ciału nieśmiertelność; żaden go robak, żaden mól nie pożera. Jałmużna... duszy naszej wszystkie skarby miłości, których żaden złodziej nie dotknie.
Nie tylko życie pojedyncze na tych trzech rzeczach polega, ale i życie społeczne.
Każda rodzina wtedy jest szczęśliwa, kiedy jednakowo myśli, jednakowo czuje i wszystko równo i wspólnie posiada.
Tak i społeczeństwo. Potrzebą to społeczeństwa, życzeniem, dążeniem, końcem.
Do tego wszyscy dążą; ale jak! — (Przebiedz teorye socyalistyczne.) Żeby jednakowo myśleć, narzuca jedną myśl; żeby jednakowo czuć, i cieszyć się, i używać, robi wspólnym przedmiot używania: ciało, i wszystkim go daje, a w posiadaniu odbiera wszystkim. To jest, rozumy wszystkie ściska w jeden; serce rąbie na kawałki i rozrzuca. A co do woli ludzkiej i czynności człowieka, którą nad światem wywiera, tę zamienia w machinę. Jest jeden z góry narzucony porządek, jeden tryb, do którego wszyscy zaprzężeni, nikomu nie wolno zboczyć. Wola człowieka jest jednem kółkiem w machinie, która nie może iść, jedno tak, jak mu przepisano. Oto ideał socyalistyczny! Oto społeczeństwo w ostatniej swojej jedności, jak oni o niej marzą. Trzy są jego sprężyny - działacze: ślepota myśli, popęd zwierzęcy serca, przymus woli; i potrójny cel: ciemnota, sprośność, niewola; a jeden koniec: śmierć.
Ziszcza się wyrok Boży w każdem dziele ludzkiem: Proch jesteś, i w proch się obrócisz, dym jesteś i z dymem pójdziesz, swąd jesteś i rozlejesz się w swąd!
Ale patrzcie na Chrześcijaństwo. Przez modlitwę: — jedność myślenia; przez umartwienie, post: — jedność uczucia. (Bo, co psuje tę jedność: pojedyncze chuci, namiętności, przyjemności. Jeśli tych się wyrzekniemy, zniknie różnica.) Przez jałmużnę: — wspólność posiadania.
I tu wolnością, a tam niewolą. — Oto ideał! I darmo wołać, że tym sposobem nigdy się nie ziści. Ziści się, albo tym, albo żadnym innym.
Spojrzyjmy okiem na ten ideał, jak piękny z wierzchu! Ale co w nim spoczywa na dole? Największa rzecz, Bracia moi, miłość. W tamtych, przeciwnych, na dnie jest miłość własna t.j. nienawiść, nawet siebie samego. A tu: miłość. Miłość Boża, siebie, bliźniego. Boża: w modlitwie; bliźniego: w jałmużnie; siebie samego: w utrapieniu.
Człowiek żyje z miłości, miłością, dla miłości. Skarbem jest ukochany, drogą jest miłość i szczęściem jest miłość. Gdzie niema miłości, tam niema życia. Ach, i dlatego taka dziś śmierć na ziemi! Jest miłość fałszywa, ale ta daleko większą śmierć przynosi. Weźmyż się do prawdziwej; ona da życie. Ona wskaże nam cel życia naszego. Ona wskaże nam i drogę. Cel: — to ten skarb on wieczny; droga: — modlitwa, post i jałmużna. Ona to, ta święta miłość, da nam siłę pójścia po tej drodze, i nie tylko siłę, ale pociechę, ale radość, ale wesele; ona to, ona, ale tylko ona, zaprowadzi nas do celu; ona to tam nas przyjmie do łona swojego. O, Najmilsi, daj nam tam się wszystkim spotkać! Amen.